Fragment

Met de gammele truck van de strandjutters bereikte Layla eindelijk de Syrische kust. Vlak bij de zee aangekomen was het een drukte van belang. Waar iedereen vandaan kwam, was haar een raadsel. Talloze angstig om zich heen kijkende mensen spoedden zich met koffers, enorme plastic zakken en huilende kinderen naar het strand waar corrupte zeelieden tegen betaling van exorbitant hoge bedragen bereid waren om vluchtelingen naar het veilige Turkije te varen.

Layla was geen naïeve vrouw en begreep het risico om met dergelijke louche lieden in zee te gaan. Het was kiezen tussen twee kwaden. Zelfmoord plegen of misschien verzuipen. Ze koos een van de minst gammele bootjes uit, betaalde de overtocht met het gejatte ziekenhuisgeld, waadde door het zeewater naar de dobberende boot en klom op hoop van zegen aan boord.

Het scheepje werd vanaf de voorplecht tot aan het diepste ruim volgepakt met vluchtelingen en omdat ze geen kinderen meebracht kreeg Layla een ongeriefelijke plek op het dek toegewezen. Daar wachtte ze totdat het duidelijk werd dat er zelfs geen muis meer bij kon en overbeladen koos het vaartuig eindelijk het ruime sop.

Langzaam verdween de kustlijn uit het zicht.

Al snel kreeg ze het op de heftig deinende zee zwaar te verduren. Er was geen enkele beschutting en vanwege het opspattende water en de gure wind, werd ze doornat. Dat was niet het ergste: na enige uren varen, veroorzaakte het op de golven stampende schip bij velen zeeziekte en de zure lucht die uit het volgestouwde ruim opsteeg was niet te harden. Hoe de vrouwen en kinderen benedendeks die stank konden overleven, was haar een raadsel. Bibberend van de kou tuurde ze in de verte op zoek naar een streepje land, maar de horizon bleef leeg . . .

Urenlang bonsde en kreunde het met vluchtelingen volgepropte scheepje op de deinende golven. Vanuit haar precaire positie op het uiterste puntje van het stampende voordek zag Layla niet de contouren van het beloofde land opdoemen, maar de hoge boeg van een vervaarlijk uitziend schip. Blijkbaar was ook in het stuurhuis de dreiging opgemerkt, want de motoren werden plotseling op vol vermogen geschakeld. Het scheepje kraakte vervaarlijk in z’n voegen. Zou het de kapitein lukken om te ontsnappen?

Het snelle Turkse patrouilleschip liet de prooi die de Syrische wateren probeerde te bereiken niet los en vuurde een waarschuwingsschot af. De granaat die vlak bij de boeg ontplofte veroorzaakte slagzij. Golven stroomden het ruim in, waar mannen, vrouwen en kinderen schreeuwden in doodsnood. Door het extra gewicht van het naar binnen kolkende water kapseisde het wrakke schip en de paniek die uitbrak was immens, want woestijnbewoners kunnen niet zwemmen . . .

Layla was door de explosie in het zoute water gelanceerd en had zich aan een afgebroken deel van de houten reling kunnen vastklampen. Ze dreef snel weg in een stroming van koude, woest opspattende golven. Het patrouilleschip werd aan haar oog onttrokken en na enige tijd waren ook de door merg en been gaande noodkreten niet meer te horen. Hangend aan het afgebroken stuk hout vocht ze als een leeuwin tegen de uitputting, tegen de neiging om de ongelijke strijd met de elementen op te geven en zich naar de diepte te laten afglijden. Pas vele uren later en vrijwel buiten bewustzijn, dacht ze geluiden te horen. IJlde ze, of was het engelengezang bij de hemelpoort?

Vanuit de verte resoneerde het inmiddels rustig geworden wateroppervlak gelach en flarden van paradijselijke muziek. Toen er ook nog eens heerlijke barbecuegeuren haar van de kou verkleumde neusgaten binnendrongen, probeerde ze met haar laatste krachten de met zout vastgeplakte oogleden te openen.

Vlak voor haar doemde er iets uit het water op . . .

Layla’s hersens hadden alle geestkracht verbruikt en konden niet meer bevatten wat ze vaaglijk waarnam. Prachtige bruinverbrande borsten vulden haar blik, vervolgens lange blonde haren en uiteindelijk een feeëriek vrouwengezicht. Had ze het aardse bestaan verruild voor een plek in de hemel, of was ze in de armen van een zeenimf beland?

‘Deze leeft nog!’ werd er geroepen.

Ze voelde hoe een warme vrouwenborst haar onderkoelde lichaam koesterde en vlak voordat haar ogen dichtvielen, brandden de laatste door de wateroppervlakte weerkaatste lichtstralen voor eeuwig het beeld van een sensueel vrouwengezicht op haar netvlies. ×