Fragment
"We hebben dus hele hoge verwachtingen voor deze avond.
Onze dochter was hier een jaar geleden, ze stuurde ons allemaal foto’s van fantastische gerechten, het water liep ons in de mond.
Daarom zijn we nu zelf hier.
Onze verwachtingen zijn heel hoog en het is dus aan u om deze te overtreffen.
Daar houden wij van, dat onze verwachtingen worden overtroffen.
En hier is een foto van mijn dochter, zij was hier dus vorig jaar, misschien kent u haar nog wel, maar dat zal wel niet, dat begrijp ik helemaal.”
Duidelijk.
Met deze wervelwind aan informatie kwamen mijn vier Britse gasten binnen. Ondanks hun hilarische teksten bleven ze toch vrij serieus.
“We are Dutch and it is not Dutch to exceed expectations,” probeerde ik nog luchtig, om de huizenhoge verwachtingen
iets te temperen.
Laten we beginnen met een dozijn oesters. Ai! ik had er nog maar acht. Lekker begin. Geen probleem, we gaan verder met de proeverij en onze Nederlandse wijnen.
“Mijn man eet niet zo veel, hij is een aantal jaren geleden geopereerd.”
“En wanneer komt die ansjovisboter? Die schijnt fantastisch te zijn!”
Het dubbelstel had elkaar te lang niet gezien en ze hadden heel veel om bij te praten. Ik kon er amper tussenkomen met mijn
culinaire grappen en grollen. Het werd de laatste tafel van de avond.
Ze waren al een tijdje klaar met eten, maar nog steeds druk in gesprek. Ik had mijn restaurant al opgeruimd en schoon, de koks waren al lekker naar huis.
Opeens schrokken ze op. Was het al zo laat? Ze hadden een fantastische avond gehad, alle foto’s waren al doorgestuurd naar dochterlief.
Gelukkig.
×