Fragment

Wat als …………

Om “wat als…” in te kunnen vullen, gaan mijn gedachten terug in de tijd. Ik weet niet eens hoe ver ik terug moet gaan, maar ik weet nog dat ik in die tijd bij mijn baas in huis woonde en dat was heel lang terug. Om “wat als …” te weten zijn naar mijn mening de omstandigheden van toen belangrijk. Hoe was ik toen en wat waren mijn idealen?

Enkele feiten die we op zeker kunnen invullen is dat als we toen anders hadden gekozen voor ons leven, dat we het bij de “Utrechters” het voor altijd verbruid hadden. Of het bij de rest van mijn familie zo zou zijn, dat weet ik niet, maar ik betwijfel het. Die zijn wat dat betreft vrij objectief en geloven in de keuzes die een persoon maakt en of die goed of slecht is, de keuze wordt gerespecteerd. Familiefeesten zouden enige spanning mee brengen en indien we tot trouwen zouden besluiten, hoefden we, denk ik, niet op de “Utrechters” te rekenen. Dat zou een aantal uitnodigingen en borden schelen hahaha. (Heer, vergeef me dat ik er nu de spot mee drijf). Achteraf gezien had ik me er niet door moeten laten tegen houden, want nu in het heden ben ik voor hen ook niets en besta ik voor hen niet eens.

In die periode leefde ik in een 2strijd. Zal ik doorgaan met het snelle leven dat ik leidde of zal ik het leven zien en benaderen zoals het verwacht wordt? Ervan uitgaande dat ik het laatste koos om de “wat als … “ in te vullen en daarmee automatisch voor jou zou kiezen, dan zou het er anders hebben uitgezien. Veel ellende zou me bespaard zijn geweest, maar vele wensen zouden nog niet in vervulling gaan. Alleen de keuze zou in de eerste plaats op lust zijn gebaseerd (wat voor een toekomstperspectief niet de juiste keuze is) en later omslaan naar liefde. Ik zou dan naar alle waarschijnlijkheid ook de vrouw hebben, die mij zou begrijpen en met mij het leven zou opbouwen. Dat het om zal slaan naar liefde is iets wat vast staat, daar gezien dit moment en het contact we nu hebben me dat gevoel mee geeft. (Waarom springen tranen van blijdschap in onze ogen nu we contact hebben? Iets om bij stil te staan, want bij mij is dat zeker niet het geval bij ontmoetingen met andere vrouwen uit het verleden.)

Ik zou een goed marketing manager zijn geworden en het leven volgens de normen van de huidige Nederlander leven. Jij zou een goede moeder zijn en ook een zelfstandige moeder met haar eigen baan en dingen die voor haar het leven mooi maken. Ik zou je op een voetstuk plaatsen en adoreren. Ons leven zou op dat punt voorspoedig zijn en we zouden veel samen doen. Onze kinderen zouden nu al tieners zijn en pasti (zeker) heel mooie kinderen zijn. De jongen of jongens zouden samen met de andere neven voetballen en zouden zeker rotzakken worden naar de aard van hun vader uit zijn jongere jaren, terwijl het meisje of meisjes met de andere nichten de jongens in de stad het hoofd op hol zouden brengen hahaha.

Maar als ik denk aan het heden, het moment waarin we nu leven en we zouden bij elkaar zijn, dan bestaat de mogelijkheid dat we nu in een strijd zouden zitten. Ons leven zou gebaseerd zijn op materialistisch gewin en aanzien. We zouden weinig tijd voor elkaar hebben, omdat het behouden, van, het materialistische en status, wat we hebben belangrijker zou worden. We zouden toegeven aan het leven van consumeren en dat zou strijd geven. Het bloed zal kruipen waar het niet gaan kan en vervulling van onze Weg zou niet plaatsvinden. Zouden we dan gelukkig zijn? Voor het oog van de buitenwereld wel, maar wij zelf? (Zouden wij dan ook Het Woord hebben gevonden en er door geraakt worden?) Onbewust zouden we dat beiden weten en er naar handelen. Maar indien wij zouden inzien dat een dergelijk feit een obstakel zou zijn, zouden we instaat zijn die te overwinnen, want zoals nu blijkt, is de liefde voor elkaar groter.

Het zou makkelijk zijn om te zeggen dat het ons niet zou overkomen, maar de realiteit van deze tijd vertelt een ander verhaal. Hoeveel stellen uit de tijd dat wij elkaar ontmoetten zijn al gescheiden? Hoeveel hebben hun gezin niet gebroken, omdat zij andere idealen hadden en die hebben laten varen omwille van een ideaal dat in die tijd gebaseerd was op lucht? Indien een persoon niet zijn Weg zal kunnen volgen of zich wegcijfert omwille van anderen, dan zal de persoon op een gegeven moment de prijs gaan betalen aan zichzelf en daarmee alles verliezen.

Onze “wat als….”  is makkelijk in te vullen als we kijken naar toen en nu. Toen was het nog geen tijd voor ons. Beide waren we nog op zoek en beide wisten we nog weinig van het echte leven. Wisten we toen al dat onze ontmoeting echte liefde (in welke vorm dan ook) zou zijn, dan zat ik deze mail niet te schrijven. De vraag nu is: durven we eraan toe te geven? Durven we naar het diepste verlangen en waarheid van ons zelf te kijken? Of blijven we oppervlakkig en zoeken een ander excuus? Blijven we leven in de situatie waarin we verkeren of volgen de Weg die Hij voor ons mogelijk heeft gelegd? Want Hij heeft zeker een bedoeling met dit.

Ik zoek nu naar dat diepste verlangen en de waarheid, waarom juist jij, mij dit gevoel van liefde geeft. Waarom ik, toen ik jou naam in mijn mailbox zag staan, gelijk aan jou dacht (en dat terwijl ik je alleen ken als Isabella en niet als Isabella Marin)? Je denkt aan mij, je googelt mijn naam, je schrijft mij en ik hoop dat jij het bent en mijn hart springt van blijdschap. Waarom? Alleen God zal ons kunnen antwoorden. Alleen in God zullen we het antwoord vinden.

Nadat ik jou de eerste maal ontmoet had (zie je weer in de bank zitten naast Marion), is mijn interesse voor Aziatische vrouwen toegenomen en met name voor vrouwen met Chinees uiterlijk. (Ja, ik weet dat je Koreaan bent. Horen of zien van een Koreaan doet me automatisch aan jou denken.) Altijd heb ik me afgevraagd waarom. Ik weet nu, denk ik, wel waarom. Ik ben altijd op zoek geweest naar Isabella. Een verklaring, die als een opluchting voelt. Geen wonder dat mijn Moeder tegen mij heeft gezegd dat ik geen Nederlandse vrouw zal huwen. Ik zal een Aziatische vrouw huwen heeft Zij mij meerdere malen verteld. (Ik zeg nu niet dat jij het bent, maar het verklaart nu wel veel voor mij).

Een ander punt dat mij is overkomen. Ik dank God elke ochtend en elke avond voor wat Hij mij geeft. Al het goede dat Hij mij toe laat komen. Zoals ze hier zeggen: 'Jij hebt altijd geluk.' Ja, God geeft mij dat geluk. Maar 1 punt, dat mij het meest gelukkig zal maken, heeft Hij mij nog niet gegeven en dat is de vrouw aan mijn zijde. Nog niet zolang geleden heb ik in gebed dat gevraagd. “Waarom Heer heeft Gij mij nog geen vrouw gegeven? U geeft mij alles, maar mijn grootste wens blijft uit.”

Diezelfde nacht kreeg ik een droom. Een droom die ik tot op vandaag kan herinneren. In die droom werd mij een vrouw getoond. Het is die vrouw, die ik tot de mijne zal nemen. Maar het frappante in die droom was dat de vrouw geen vreemde was voor mij. Een vrouw die ik al langer ken. Een vrouw met kinderen. Een Aziatische vrouw. En zelfs in mijn droom was ik versteld (mijn Zus stond achter mij in de droom, want die keek ik aan met ogen van “wat is dit nu?”) dat ik de vrouw al kende, terwijl ik 12000km verder leef en in de hoop haar hier tegen te komen. Die vrouw keek mij aan en met een enorme rust zei ze tegen mij niet bang te zijn en dat zij bij mij zou blijven.

Ik geloof heilig dat ik haar zal tegen komen en dat ik de rest van mij leven bij haar zal zijn, want God heeft mij geantwoord in mijn droom, zoals Hij vele malen tot mij heeft gesproken in mijn dromen.

Dus al met al zijn dit de gedachten die in mij komen als we spreken over “wat als ….” Neem niet teveel aanstoot aan het beschrevene, maar sta er even bij stil.

God zegen je

Roger