Fragment
Ik gaf het gemartelde lijfje aan haar. "Ik wíl Barbie niet meer!"
"Waarom heb je dit gedaan?"
"‘Ik kan haar niet aankleden! Mijn vingers doen niet wat ik wil!"
"Dat weet ik Christine, maar zo boos en verdrietig worden heeft ook geen zin. We moeten een oplossing vinden, zodat je het wel kan."
Ik kon zien dat ze aan het nadenken was toen zij de pop weer in elkaar zette. Opeens keek ze naar me alsof er bij haar een lichtje op ging. "Natúúrlijk kun je haar niet aankleden. Er zit geen lusje aan haar ritssluitingen en geen klittenband onder de knoopjes. We realiseerden ons niet dat Barbies kleertjes aangepast moeten worden, net als de jouwe."
Ik keek omlaag naar mijn eigen kleren en stelde vast dat ze gelijk had. Ik was zo gewend aan de aanpassingen die ik nodig had om me zelf aan te kunnen kleden, dat ik vergat dat kleding niet zo gemaakt was. Ik was weer opgewonden, maar toen bedacht ik dat ik nog steeds de pop niet kon aankleden, dus wat ze zei hielp niet. Ze verzekerde me dat zo gauw mijn moeder de nodige bandjes en klittenband had aangebracht, zij me zou helpen oefenen. Ik wist dat ze niet steeds in de buurt zou zijn, dus ik moest zelf een manier vinden om mijn pop aan te kleden.
Over bijna negen maanden moest ik wéér een manier vinden, nu om mijn kíndje aan te kleden zonder het te martelen.
×
Thuiswinkel Waarborg