Fragment
Zorgvuldig de ruimte afspeurend en goed oplettend waar hij zijn voeten neerzette, liep de hij de loods in. De felle lichtkegel van de lantaarn in zijn linkerhand flitste in het rond. Vlak bij de ingang, niet ver van de geopende deur waar de agentes waren blijven staan, zag hij een huls op de betonnen vloer. Het koper van de huls weerkaatste het licht van zijn politielamp. Even verderop lag er nog één. Snel maar beheerst nam hij de situatie in zich op. Hierin had hij zichzelf getraind.
Rechts een boot op een trailer, daarachter de Volkswagen dik onder het stof, links tegen de wand een werkbank, zwart van het ingedroogde vet en jarenlange vervuiling. De werkbank was bezaaid met allerhande troep; plastic koffiebekertjes, gereedschap, steeksleutels, schroeven, moeren, bouten, metalen veertjes, opgestapelde doosjes, sigarettenpeuken, van alles lag er. Ook onder de werkbank lag veel metaal, motoronderdelen, stukken ijzer, rommel. Links naast de werkbank was een opening in de wand die toegang gaf tot een nis. In die nis was een deur die half openstond. Zijn lantaarn scheen op een vieze stinkende closetpot. Het witte porselein lichtte door alle bruine strepen en vlekken nog maar nauwelijks op. Die is al jaren niet schoongemaakt, flitste het door hem heen. Rechts naast de werkbank zag hij een gangetje dat naar achteren doorliep. Tegen de wand stonden op een rek verroeste metaalplaten. Achterin het gangetje was nog een deur. Onder die deur kierde groenig licht. Zijn ogen werden er als vanzelf naartoe getrokken en daar zag hij nog eens twee patroonhulzen. Het strijklicht dat vanonder de deur over de vloer scheen, trok lange schaduwen achter de twee hulzen. Hier in het gangetje is dus ook al geschoten, realiseerde hij zich.
Zijn adem inhoudend drukte hij de klink van de deur gedecideerd, maar langzaam naar beneden. Zijn rechterhand rustte op de kolf van zijn dienstpistool, een Walther P5, geladen met acht patronen, waarvan één in de kamer direct voor de loop. Het wapen was schietklaar. Binnen een fractie van een seconde zou hij het dodelijke wapen kunnen trekken en afvuren. Honderden keren had hij dat al geoefend op de schietbaan. Het was gelukkig nog nooit nodig geweest. Hij duwde de deur langzaam open. Hij drukte zich tegen de achterwand en keek de ruimte in. De adrenaline ruiste door zijn aderen.
×