Fragment

‘Wat doe jij?’ vraagt Thomas.
‘Ik geef tien maanden per jaar yoga les, nu even niet, want nu is de ruimte te koel. En dan leg ik af en toe Tarot-kaarten voor mensen die graag wat meer over zichzelf of een ander willen weten. Ik heb een heel erg eenvoudig huis, ik leef zuinig en dat betekent dat ik het ook heel rustig aan kan doen. Ik heb een dochter in Amsterdam die volledig op eigen benen staat en een ex echtgenoot die ik nooit meer zie. Ik heb het hier heerlijk.’
‘Kun je via die Tarotkaarten erachter komen waar mijn vader uithangt?’
‘Het kan met Tarotkaarten heel erg moeilijk zijn om er-achter te komen wat een ander echt wil weten. Het is een-voudiger om ze voor jezelf uit te leggen. Bijvoorbeeld, wil je er eigenlijk wel achter komen waar je vader is?’
‘Je slaat de spijker op de kop. Ik wil niet dat hem wat overkomt, maar ik mis hem ook niet, zoals een zoon zijn vader behoort te missen. Het verleden met hem is voor mij nooit geweest zoals het behoort te zijn. Ik kan het nu na-tuurlijk niet maken om tegen mijn moeder te zeggen dat ik niks doe om hem op te sporen. Hij is al een paar dagen weg. Als ik naar de politie ga, zul je zien dat ie dan vrolijk terug komt van een tripje Marrakkech of Ibiza en dan is zijn naam hier ook meteen verpest. Ik ken de kroegen hier niet goed genoeg om te gaan informeren. Ik zie het mezelf ook niet zo gauw doen, met een foto in mijn hand bars af op zoek naar mijn vader. Zijn leven is tenslotte wel zijn verant-woordelijkheid.’
Thomas vraagt zich nog steeds af of hij zijn vader nu wel of niet op El Altet heeft gezien.
‘Misschien kan ik Jack Fisher vragen om te gaan infor-meren,’ zegt Flor. ‘Een Engelsman, die goed Spaans spreekt en ook behoorlijk Nederlands omdat zijn overleden vrouw Olga een Nederlandse was. Als jij aan Anita vraagt, waar Rik zoal uit eten ging? Dan hebben we een richtlijn om te beginnen.’
Flor voelt zichzelf opleven van het meeleven.‘Ik zal van-avond de Tarotkaarten leggen en als er goed nieuws uit komt, dan meld ik je dat en zo niet, dan beschouw ik mijn vraagstelling als verkeerd.’
‘Iets drinken?’ vraagt Thomas. ‘Ik ben blij dat ik je heb ontmoet. Mijn komst uit Sydney was bedoeld als verrassing, niet als koude douche.’
‘Ik zal proberen of ik kan helpen,’ zegt Flor, terwijl ze een glas aan de mond zet en Thomas van top tot teen be-kijkt en bij zichzelf denkt, hmm aantrekkelijk.
Diezelfde avond gaat Flor met haar Tarot kaarten aan de slag. Niet om er achter te komen wat er met Rik aan de hand is, maar om te weten wat haar ineens bezielt. ‘Laat de liefde maar komen,’ leest zij uit de kaarten, die ze niet op-nieuw durft te schudden met een enigszins andere vraag.
‘Te jong,’ zegt een stem in haar.
Ze geeft zichzelf geen antwoord maar kijkt kritisch de kamer rond. Ze moet de boel hier nodig eens uitkloppen en opruimen en die ene uitgedroogde citroen op de schaal ziet er ook wel armetierig uit, wanneer je tussen de citrusbomen woont. Hoe lang is ze eigenlijk niet naar een kapper ge-weest?
Tegen middernacht gaat haar mobiel. Flor pakt alsof ze zichzelf daarmee wil beschermen eerst het doosje met de Tarot kaarten op alsof dat haar telefoon is voordat ze op het schermpje kijkt wie er zo laat nog belt. Een bezorgde Thomas? Een verliefde Léonie?
Het is haar dochter die in pure paniek uitroept, ‘Mam, ik heb iets heel stoms gedaan, ik heb op Twitter in een paar “tweets” mijn verhaal gezet van een vader die na een heel lange tijd doodleuk plotseling op de stoep staat, net als ik gelukkig ben met L. dat is Lucas voor mijn nieuwe vriend. Ik heb er een mooi verhaal van gemaakt, veel larmoyanter dan de werkelijkheid. Wat denk je, hij heeft het zien staan en weet nu dat mijn moeder in Spanje woont en nu ben ik bang dat hij je gaat zoeken, terwijl ik donders goed weet dat je dat volstrekt niet wil. Ik wou dat jij nu ook een Lucas had om je te beschermen, maar je zit daar in je eentje in die si-naasappelboomgaard naïef iedereen te vertrouwen en ik luis je erin. Stom, stom, stom, maar wat moet ik nu doen? Wie denkt er nu aan dat zo’n man surft.’
Flor begrijpt het verhaal niet goed en denkt eerst aan de surfers op de Middellandse zee. Léonie legt haar uit wat twitteren betekent en hoe leuk dat normaliter is, maar dat ze deze keer een denkfout heeft gemaakt en er niet bij stil heeft gestaan dat ook onbekenden zoals haar bloedeigen vader mee kunnen lezen.
‘Dus nu weet de hele wereld waar ik woon?’ vraagt Flor en denkt wat zal dat de hele wereld eigenlijk kunnen sche-len, zo belangrijk ben ik toch niet.
Léonie legt geduldig uit hoe het een en ander in elkaar zit en dat haar vader noch de plaats, noch het adres heeft, dus dat het weliswaar zoeken is naar een speld in de hooiberg, maar toch, ze verwijt zichzelf dat ze de consequenties van haar getwitter niet bijtijds heeft overzien. Dom dus.
‘Maar niet onoverkomelijk,’ helpt Flor haar dochter aan een beter humeur.
‘Laten we hem “Leoniet” dopen en hem met die bezwe-ring buiten de deur houden. Hier althans.’ Flor maakt daar-bij een gebaar alsof ze een zoemende mug van zich af wuift
Op de achtergrond hoort Flor ingehouden gelach. ‘Hoor ik Lucas daar?’ vraagt ze vrolijk en denkt helemaal niet aan haar ex met zijn holle ogen die misschien haar kant op twit-tert, wat dat dan ook mag betekenen, want helemaal begre-pen heeft ze de geduldige uitleg van haar dochter nu ook weer niet. Haar gedachten gaan uit naar Thomas, breedge-schouderd, sterk en met een heldere oogopslag. Waarom zou die te jong zijn voor haar?
‘Waar denk je nu aan, mam?’ vraagt Léonie.
‘Aan een man die hier deze week plotseling verdwenen is en dat ik beloofd heb hem te helpen zoeken.’
‘Je bent niet kwaad op me?’
‘Helemaal niet.’
‘Wat is dat voor een man, is ie sexy?’
Thomas belt Flor de volgende ochtend om haar de groeten over te brengen van Anita die zich nu toch wel bezorgd af vraagt of ze niet eerder terug moet komen. Hij geeft Flor ook het adres van een bar in Moraira zodat zij Anglo Jack kan inschakelen. Zelf zal hij langsgaan bij Hans om te zien of die hem aan meer adressen kan helpen.
‘Flor ga je vanavond met me uit eten? In die diepvries-zakken van mijn moeder zie ik niet zoveel.’
Flor neemt zijn uitnodiging aan en stelt hetzelfde bankje langs de zee voor als ontmoetingsplaats. Bangerd, denkt Thomas.
De auto van Hans is alweer weg uit de garage en Thomas realiseert zich dat hij sinds de dag na zijn aankomst hele-maal geen auto heeft gezien buiten die van zijn moeder. Er hangt wel een rij hengels aan de muur maar of er daar nou een paar van ontbreken, geen idee.
Hij loopt om het huis heen, alles is keurig onderhouden, de palmen staan er prachtig bij, het zwembad is schoon, maar binnen ziet hij niemand terwijl Hans ’s winters toch altijd hier in Spanje is. Misschien naar Eva, denkt hij en dan doemt Flor alweer op in zijn gedachten. Jammer dat ze ou-der is dan ik, maar eh… doet dat er eigenlijk toe?
Jack zit in opperbeste stemming achter zijn iMac en speelde behendig het ene spelletje patience na het andere. Afgelo-pen middag was hij op pad geweest met zijn zoon, die wilde onderzoeken of er handel zat in een nieuwe business aan de Costa die zeer florerend heet te zijn: het opkopen, of liever gezegd opruimen, van complete interieurs van echtparen waarvan een partner zojuist is overleden en waarvan de an-der machteloos overblijft en vaak het liefst zo gauw moge-lijk terug wil naar het land van herkomst.
Jack verdacht zijn zoon er van dat hij hem zou willen koppelen aan zo’n weduwe. Echter toen ze de flat van de dame in Torrevieja bezochten, wisten vader en zoon in één oogopslag dat ze zo’n gedachte beter uit hun hoofd konden zetten.
Hier stond een hulpeloze ontdane vrouw tussen zwaar eikenhouten meubilair met op tafel mappen met bank- en verzekeringsafschriften. Een en al treurnis tussen de ver-schoten zonwering. Deze vrouw zocht beslist geen man.
Deze vrouw had een goede betrouwbare buur nodig die haar door de papieren rompslomp heen hielp en stevige jongens die het meubilair weg zouden halen en de zilveren lijstjes met foto’s van man kinderen en kleinkinderen be-hoedzaam ingepakt aan haar zouden overhandigen.
Opengeslagen mappen met bank afschriften en verzeke-ringspapieren lagen verspreid over tafel. De vrouw had er geen notie van wat ze wilde behouden of wat weg mocht. Ze liep wanhopig als een zombie op en neer, ‘ik kan het niet, ik kan het niet.’
Vader en zoon wisten niet veel meer te doen dan haar naam, adres en telefoonnummer te geven van een betrouw-bare firma in dit soort zaken en haar aan te raden een buurman erbij te halen om haar te helpen met onderhande-len. En wellicht kon ze van te voren plakkertjes op de meubels zetten die weg mochten.
Ook al zag zoon Fisher bij deze aanblik voor zichzelf geen toekomst in dit soort zaken, hij kocht uit medelijden voor vijfentwintig euro een aftands wankel plantentafeltje.
De vrouw lachte kinderlijk blij voor hun advies, hun aankoop, maar waarschijnlijk nog het meest voor hun vriendelijke aandacht voor haar situatie.
Terug in de auto zei Jack tegen zijn zoon, ‘Wat ben ik zielsblij dat Olga dit bespaard is gebleven.’
’s Avonds in een restaurant aan de boulevard in Altea vraagt Flor bij de grote gegrilde gamba’s rijkelijk bestrooid met knoflook waarom Thomas naar Australië is gegaan.
‘Voor een grafisch ontwerper is er in Holland toch ge-noeg werk?’
‘Iedereen denkt dat het vanwege mijn patriarchale vader was, waarmee samenwerken geen optie was. Ik heb ze in die waan gelaten, dan hoefde ik niet met de ware reden voor de dag te komen. Is nu allemaal gelukkig lang verleden tijd. Maar ik was destijds in Nederland smoor en smoor verliefd op een vrouw die een stuk ouder was dan ik.
Ik heb er als een puppy achteraangehold. Niet te stuiten. Het begon bijna op stalken te lijken en toen ik eindelijk op een dag bij haar langs ging, toen ik wist dat haar man er echt niet zou zijn en haar liet weten dat ze niet één keer alles maar drie keer alles met hoofdletters voor me bete-kende, zei ze dat ze me als vriend enorm waardeerde maar geen stap verder wilde gaan. Zij was vastbesloten de vriend-schappelijke gevoelens die ze voor mij had niet te willen ontwikkelen en ook niet bespreekbaar te maken.
Ik stelde haar nog een weekend weg voor om onze ge-voelens te testen, maar ze zei heel eerlijk, nee, en wanneer ik haar besluit niet zou respecteren, dat ze me dan echt nooit meer wilde zien en dat ze me dan ook geen opdrach-ten meer zou geven om voor haar te werken.
Ik heb in Sydney zielig veel nachtwandelingen langs ver-laten stranden gemaakt om haar beeld te wissen. Uitgaan met een ander? Geen succes. Ik kon voor niemand echt gevoel opbrengen, laat staan met iemand naar bed gaan. En jij?’
‘Wat bedoel je?’ zei Flor, terwijl ze zag hoe Thomas haar glas vulde uit de tweede fles van het huis en haar daarna gekscherend aankeek.
‘Precies wat ik zeg.’
‘Toe maar en daarmee onze vriendschap vernachelen?’
‘Of juist bezegelen. Nu jouw verhaal.’
Flor aarzelend, ‘Ik heb geen recht meer om te zeuren, daar zou ik mezelf alleen maar belachelijk mee maken, alles is bij mij zo lang geleden met een man die me bedroog. Hij was piloot, met overal “akkefietjes” zoals hij dat noemde en hij liet ons in de steek toen mijn dochter drie was. Op haar verjaardagen stuurde hij nog wel eens een pakketje met bui-tenlandse postzegels buiten op en met een jurkje dat een maatje te krap was binnenin.
We zijn opgehouden met hem daarvoor te bedanken met een onbeholpen kindertekening of met een briefje. Bedan-ken? Waarvoor? Hij is trouwens net opgedoken in Amster-dam, stond ineens op de stoep bij mijn dochter en wilde weten waar ik woon. Via Twitter is hij erachter gekomen dat ik naar Spanje ben verhuisd. Geen idee wat hij van me zou willen. Ik snap Twitter niet.’
Dan lachend, ‘heel wat jaren later heb ik een weekendre-latie gehad met mijn yoga leraar, maar ik bleef bang om me te binden en na ruim een jaar vond hij iemand anders die hem wèl kost en inwoning kon bieden. Aan beide mannen heb ik iets goeds overgehouden. Een kind van de één, mijn yoga diploma van de ander.
Mijn boosheid is opgelost in mist met behulp van medi-tatie en yoga. Ik heb er geen hinder van dat ik alleen woon, de omgeving heeft dat.
Mijn dochter die binnenkort komt met haar nieuwe vriend probeert me aan de man te krijgen omdat ze denkt dat ik zielig ben tussen al die pensionados, dat ik een ijskonin-gin ben geworden die iedere man die me liefdevol benadert afwijst en zij vindt dat ik een oordeel over ze vel als een blinde over kleuren. Te klein, te oud, te jong, ruikt niet lek-ker etc. Ik heb het goed zo.’
Thomas streelt de hand van Flor en zegt tegen de ober die vraagt wat voor toetje ze willen ‘dos crema catalán por favor’ en tegen Flor, ‘hoe goed?’
Flor haalt haar schouders op en voelt dat ze een kleur krijgt. ‘Volgens mij kunnen wij elkaar beter maken. En nog beter. Zonder onze vriendschap te verkwanselen? Deal?’
Bij de koffie houden ze elkaars hand vast en kijken elkaar diep in de ogen. Niet te lang natuurlijk.
Thomas beslist dat hij Flor niet terug brengt naar hun bankje aan het strand, maar met haar meeloopt langs de zee naar haar kleine finca tussen de citrusbomen, waar de la-kens naar lavendel ruiken en waar Thomas zegt wanneer hij naakt dicht tegen Flor aankruipt. ‘Pas op hoor dat we niet van elkaar gaan houden.’
De volgende morgen ziet Anglo Jack een paar banken ver-der Flor en een man breeduit pratend en lachend op een bankje langs het strand bij Albir zitten. Als goede vrienden. Hem zien ze niet. Zou dat die man zijn, waartegen ik haar had moeten beschermen? vraagt hij zich af. Die vrouw weet heel best wat ze doet, die had mij heus niet nodig.
‘Ik ga Jack Fisher bellen,’ zegt Flor tegen Thomas. ‘Ik hoop dat hij vanavond al naar die bar in Moraira zou kunnen gaan. Hij is op mij nooit overgekomen als een snelle beslis-ser. Maar je weet maar nooit, in dat geval heeft hij dan wel vanmiddag foto’s van je vader nodig.’
Thomas salueert en zegt lachend terwijl hij haar zoent: ‘Tot uw order commandant.’
‘Op mijn bureautje staat een goede foto van Rik, maar ik wil hem wel terug hebben, hij is nog gemaakt van een nega-tief dat vast al lang kwijt is,’ zegt Anita door de telefoon. Ze is opgelucht dat ze haar zoon aan de lijn krijgt, nadat ze hem diverse malen heeft getracht te bereiken en bang werd dat zijn uithuizigheid zou kunnen betekenen dat ie net zo is geworden als zijn vader. Ze haalt zich nu van alles in het hoofd, temeer daar ze ook al geen gehoor kreeg bij Hans en ze Eva ook al dagen niet kon bereiken om haar, zoals afge-sproken, te vertellen over de nieuwe kleindochter.
Anita is inmiddels zo ongerust dat ze van plan is om vanavond nog terug te gaan naar hun huis in Laren, dan kan ze proberen Eva te zien en bij het reisbureau langs gaan om haar retour ticket in orde te maken.
‘Hier gaat alles goed al is je zwager verbolgen over het feit dat opa Rik niks van zich heeft laten horen. Hij mag dan niet veel op hebben met babymeisjes en hij had liever weer een kleinzoon willen krijgen, maar hij wéét verdomme niet eens wat het geworden is.’
Er moet iets gebeurd zijn, misschien iets met zijn vroe-gere zaken. Ik kom helpen zoeken. En ik wil jou zien, Thomas. Ik kom snel naar huis.’
‘Mooi zo mam, maak je geen zorgen, alles sal reg kom.’
‘Laten we het hopen,’ verzucht Anita. ×