Fragment

Niks, helemaal niks van wat er destijds in die nacht voorviel was ooit de bedoeling geweest. Het kan raar lopen in de wereld, bedacht Moniek nog een beetje zwaar in het hoofd van de wijn en de gebeurtenissen van afgelopen nacht toen ze die bewuste zondag die haar leven zo drastisch zou veranderen de lakens en het dekbedovertrek alweer vernieuwde.
De vorige dag had ze namelijk exact hetzelfde gedaan, alles in de wasmand, zoals gebruikelijk iedere zaterdag. Geen gedub over de kleur van het dekbed, blauwe bloemen of rood-witte strepen.
Vandaag had ze ook zomaar de bovenste set uit de kast getrokken, maagdelijk wit linnen werd het ditmaal, en ze kon een glimlach niet verhullen. Maagdelijk wit… Die verholen lach bleef op haar gezicht en ze voelde hoe ze een kleur kreeg toen de afgelopen nacht volledig in haar bewustzijn doordrong terwijl ze het dekbed in die lelieblanke hoes wrikte.
Ze blikte de slaapkamer rond alsof ze die vandaag voor het eerst zag. Goh, wat afschuwelijk eigenlijk, het toppunt van burgerlijkheid, dat vergeelde grenen bed, dat grenen kastje, die ingelijste poster van een karaf met donkerrode tulpen en dan dat stoeltje in de hoek, dat stoeltje met die flessengroene ribfluwelen versleten bekleding. Jakkes, had daar…?
Ze was te oud om haar handen voor de ogen te houden als een gedachte haar niet aanstond. Moniek draaide zich bruusk om, weg uit de kamer waar ze zojuist opnieuw het echtelijk bed had verschoond.
Met een lichte tred was ze die warrige zondagochtend naar beneden gegaan om bonen te malen voor een kop koffie.
Derk Jr. was zoals gewoonlijk vroeg vertrokken naar het water van het Grote Meer. Om te duiken met zijn vrienden. Zo werd het onvermijdelijke gesprek tussen hen over de nacht die achter hen lag in ieder geval verschoven naar de avond of misschien zelfs wel naar de volgende dag wanneer ze allebei meer tijd nodig zouden hebben om het een en ander rustig op een rijtje te krijgen en uit te praten.
Moniek aarzelde of ze voor zichzelf een croissant warm zou maken in de oven, een feestje van vrijmoedigheid zou durven vieren, alleen met zichzelf en haar dromen. Ze goot kokend water op de net gemalen koffiebonen in de cafetière en genoot van de geur die opsteeg.
Er kwam zomaar een liedje bovendrijven, dit is een dag om lief te hebben, hoe het verderging kon ze zich niet herinneren maar ze zong zachtjes een eigengemaakt refrein, eindeloos, mateloos lief te hebben… ×