Fragment

Lars? Lars waarom? Ik hoor het mezelf opnieuw afvragen. Ik heb blauwe aderen op mijn handen die trillend een sigaret vasthouden. Oud. Ik lig languit op een felgeel zandstrand op een hardblauwe handdoek. Er wappert een turkooizen sjaal om mijn hoofd pal tegen mijn zonnebril in een zachte on-Hollands warme bries. Lars ligt naast me, op eenzelfde badhanddoek. Hij heeft grappig grijs haar, zoals mijn vader en hij kijkt me met grote verbaasde ogen aan alsof hij geen idee heeft wie ik ben en waarom ik naast hem lig. We zijn toch samen op vakantie?
‘Jij hier?’ stamelt hij. ‘Ik weet het zeker, ik heb je gebeld om een eind aan onze relatie te maken. Het werd mij te benauwend allemaal. Jij werd zo’n bangig type. Bang dat je dood zou gaan, bang dat jij je werk zou verliezen. Werk waar ik overigens verre van gelukkig van werd, omdat je vaak op reis was, te vaak naar mijn zin. Ik zoek geen vrouw die altijd weg is. Tjé,’ zegt hij bewonderend: ‘Je hebt weer mooi lang haar, prachtig, zoals vroeger. Het ging niet om je kale hoofd, daar kon ik mee leven. Tijdelijk toch? Al bekroop me ’s nachts in bed wel het gevoel dat ik naast een jongetje lag. Toen ik je dat opbiechtte, knoopte je ’s nachts een doorzichtig blauw sjaaltje om je hoofd met die punten bovenop, dat vond ik ook niet verleidelijk. Je leek een beetje op een alert konijn met die opstaande oren. Een van de zusters op je zaal heb ik er eens over gesproken in de koffiekamer. Zij zei, dat ik me moest vermannen. Dat heb ik best geprobeerd.’
Breed lachend bij die herinnering zet Lars zijn zonnebril af, doet zijn zwembroek omlaag en duikt bovenop mij. Hier op dat goudgele palmenstrand. Zien mensen ons? Foto’s op Facebook? Hij duwt mijn bikini omlaag en werkt zich bruut naar binnen. Het voelt vertrouwd, maar niet getrouwd. Toch dein ik alsof dat vanzelfsprekend is mee in zijn schokkende bewegingen. O, ah, o. Ik heb hem laten begaan, alsof ik na moest denken. Laf, leuk lief? Lang geleden?
Als ik klaar kom, voel ik hoe mijn vuisten zich samenballen en duw ik hem met een rot dreun van me af. Ik voel mijn vingers nog klauwen in zijn borstkas. Au!
Ik val van de achterbank. ‘Au!’
Lambert, hoor ik Lambert?
‘Laura wakker worden! Ik denk dat je een driftige droom had. We zijn vlak voor Brussel. Even de slaap uit je ogen wrijven. Hoor je me?’
Ik een nachtmerrie? Ik kijk naar mijn handen, niks geen blauwe aderen. Ik voel aan mijn hoofd, niks geen lang blond haar en zet mijn pruik recht. Lars, waarom vergreep je je aan mij? Wiens wil was dat?
Tien minuten later rijden we een villawijk binnen. ×